Objective: TAFRO syndrome, entailing thrombocytopenia, anasarca, fever, reticulin fibrosis, and organomegaly, was previously considered a subtype of idiopathic multicentric Castleman disease (iMCD-TAFRO), with the diagnosis requiring pathology supporting Castleman disease. However, lymph node biopsies may be difficult for TAFRO patients (TAFRO without pathological evidence: TAFRO-w/op-iMCD), and sometimes these biopsies do not confirm iMCD (TAFRO-w/o-iMCD). We aimed to compare the clinical features and prognosis of TAFRO subgroups.
Materials and Methods: We retrospectively analyzed the cases of 50 iMCD-TAFRO and 11 TAFRO-w/o-iMCD patients treated from May 2015 to April 2024.
Results: The groups showed no significant differences in clinical presentation or laboratory data. Both groups of patients were treated with iMCD-targeted strategies addressing cytokine storms. With a median follow-up of 21.4 (range: 0.5-107.0) months, there were no significant differences between iMCD-TAFRO and TAFRO-w/o-iMCD patients in 3-month response rate (72.1% vs. 88.9%, p=0.525), 6-month response rate (70.0% vs. 83.3%, p=0.849), or best overall response rate (77.6% vs. 90.0%, p=0.645). The estimated 3-year progression-free survival rate (65.8% vs. 90.0%, log-rank p=0.163) and the estimated 3-year overall survival rate (77.0% vs. 100%, log-rank p=0.145) were also not significantly different. Cox univariate analysis showed that decreased estimated glomerular filtration rate (<60 mL/min/1.73 m2) was associated with an increased risk of disease progression (hazard ratio: 4.133, 95% confidence interval: 1.561-10.940, p=0.004).
Conclusion: iMCD-TAFRO and TAFRO-w/o-iMCD could be considered overlapping entities and these patients should be treated promptly, targeting cytokine storms with similar strategies for each group of patients.
Amaç: Trombositopeni, anazarka, ateş, retikülin fibrozu ve organomegaliyi içeren TAFRO sendromu, daha önce idiyopatik multisentrik Castleman hastalığının (iMCD-TAFRO) bir alt tipi olarak kabul ediliyordu ve tanı için Castleman hastalığını destekleyen patoloji gerekiyordu. Ancak, lenf nodu biyopsileri TAFRO hastaları için zor olabilir (patolojik kanıt olmayan TAFRO: TAFRO-w/op-iMCD) ve bazen bu biyopsiler iMCD’yi doğrulamaz (TAFRO-w/o-iMCD). TAFRO alt gruplarının klinik özelliklerini ve prognozunu karşılaştırmayı amaçladık.
Gereç ve Yöntem: Mayıs 2015 ile Nisan 2024 tarihleri arasında tedavi edilen 50 iMCD-TAFRO ve 11 TAFRO-w/o-iMCD hastasının olguları retrospektif olarak analiz edildi.
Bulgular: Gruplar klinik sunum veya laboratuvar verilerinde anlamlı bir fark göstermedi. Her iki hasta grubu da sitokin fırtınalarını ele alan iMCD hedefli stratejilerle tedavi edildi. 21,4 (aralığı: 0,5-107,0) aylık medyan takip süresiyle iMCD-TAFRO ve TAFRO-w/o-iMCD hastaları arasında 3 aylık yanıt oranında (%72,1’e karşı %88,9, p=0,525), 6 aylık yanıt oranında (%70,0’a karşı %83,3, p=0,849) veya en iyi genel yanıt oranında (%77,6’ya karşı %90,0, p=0,645) anlamlı bir fark görülmedi. Tahmini 3 yıllık ilerleme içermeyen sağkalım oranı (%65,8-%90,0, logrank p=0,163) ve tahmini 3 yıllık genel sağkalım oranı (%77,0-%100, logrank p=0,145) da anlamlı şekilde farklı değildi. Tek değişkenli Cox analizi, glomerüler filtrasyon hızının (<60 mL/dk/1,73 m2) düşük olmasının, hastalık progresyonu riskinde artış ile ilişkili olduğunu göstermiştir (hazard oranı: 4,133, %95 güven aralığı: 1,561-10,940, p=0,004).
Sonuç: iMCD-TAFRO ve TAFRO-w/o-iMCD örtüşen durumlar olarak kabul edilebilir ve bu hastalar hemen tedavi edilmeli, her hasta grubu için benzer stratejilerle sitokin fırtınaları hedeflenmelidir.