Amaç: Akut promyelositik lösemi (APL) yaygın damariçi pıhtılaşma (YDP) gelişim riskinin artışıyla ilişkilidir. Bu çalışmanın amacı APL’de YDP ile ilgili hastane yatışlarının sonuçlarını ve sağlık hizmetleri üzerine etkisini incelemektir.
Gereç ve Yöntem: Bu çalışma ABD Ulusal Yatan Hasta Örnek veritabanının kesitsel ve geriye dönük bir analizini içermektedir. APL tanılı erişkinleri belirledik ve YDP’si olanlar ve olmayanlar olarak kategorize ettik. Odaklandığımız alanlar hastane mortalitesi, yatış süresi, maliyet ve YDP ile ilişkili komplikasyonlardı. Düzeltilmemiş tahmini rölatif risk oranları (RRO)/katsayılar tek değişkenli analizde hesaplanmış ardından karıştırıcı faktörleri hesaba katan çok değişkenli analizden düzeltilmiş RRO (dRRO)/katsayıları elde edilmiştir.
Bulgular: Analizimiz, YDP'li APL hastalarının mortalite için belirgin şekilde daha yüksek bir dRRO'na sahip olduğunu ortaya koydu (dRRO: 6,68, %95 güven aralığı [GA]: 4,76-9,37, p<0,001). Hastanede kalış süresi belirgin bir şekilde uzamıştı (katsayı: 10,28 gün, %95 GA: 8,48-12,09, p<0,001). Bu durum toplam hastane masraflarını dikkate değer şekilde artırmaktaydı (katsayı: 215,512 $ [95% GA: 177,368-253,656], p<0,001). Bu sonuçlar uzun süreli tıbbi bakımın ve ekonomik yükün gerçekliğini vurgulamaktadır. YDP’li hastalar majör kanama, intrakraniyal kanama, gastrointestinal kanama, kırmızı kan hücresi transfüzyonu, trombosit transfüzyonu, taze donmuş plazma transfüzyonu ve kriyopresipitat transfüzyonu için anlamlı derecede daha yüksek RR oranları göstermiş ve bu da YDP’nin oluşturduğu belirgin hematolojik riskleri işaret etmiştir.
Sonuç: Bu çalışma, APL’de YDP ile çeşitli sonuçlar arasındaki önemli ilişkileri ortaya koymuş ve bu durumun klinik ve ekonomik etkilerinin altını çizmiştir. Hematolojik riskler, hastaların kanamalara karşı hassasiyetini ve transfüzyon ihtiyaçlarını daha da artırmaktadır.

Objective: Acute promyelocytic leukemia (APL) is associated with an elevated risk of developing disseminated intravascular coagulation (DIC). The purpose of this study was to assess the outcomes of hospitalizations related to DIC in APL and their impact on healthcare.
Materials and Methods: This study entailed a cross-sectional and retrospective analysis of the US National Inpatient Sample database. We identified adults with APL and categorized them into groups of patients with and without DIC. Our focus areas included in-hospital mortality, length of stay, charges, and complications associated with DIC. Unadjusted odds ratios/coefficients were computed in univariate analysis, followed by adjusted odds ratios (aOR)/coefficients from multivariate analysis that accounted for confounding factors.
Results: Our analysis revealed that APL patients with DIC had a substantially higher aOR for mortality (aOR: 6.68, 95% confidence interval [CI]: 4.76-9.37, p<0.001) and a prolonged length of stay (coefficient: 10.28 days, 95% CI: 8.48-12.09, p<0.001) accompanied by notably elevated total hospital charges (coefficient: $215,512 [95% CI: 177,368-253,656], p<0.001), thereby emphasizing the reality of extended medical care and economic burden. The presence of DIC was associated with increased odds of sepsis, vasopressor support, pneumonia, acute respiratory failure, intubation/mechanical ventilation, and acute kidney injury, reflecting heightened vulnerability to these complications. Patients with DIC demonstrated significantly higher odds ratios for major bleeding, intracranial hemorrhage, gastrointestinal bleeding, red blood cell transfusion, platelet transfusion, fresh frozen plasma transfusion, and cryoprecipitate transfusion, highlighting the pronounced hematological risks posed by DIC.
Conclusion: This study has revealed the significant associations between DIC in APL and various outcomes, underscoring the clinical and economic implications of these conditions. The hematological risks further increase patients’ vulnerability to bleeding events and the need for transfusions.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Sitomegalovirüs (CMV) reaktivasyonu allojenik hematopoetik kök hücre transplantasyonu (HKHT) sonrasında hayatı tehdit eden bir komplikasyondur. Letermovir (LMV) kullanımının nakil sonrası sonuçları iyileştirdiği görülmektedir, ancak gecikmiş başlangıçlı CMV reaktivasyonu hala bir sorun olmaya devam etmektedir. Bu çalışmada, merkezimizde HKHT olan 93 CMV-seropozitif yetişkin hastada LMV profilaksisi ile ilgili ilk deneyimimizi bildiriyoruz.
Gereç ve Yöntem: 2019-2023 yılları arasında hematolojik maligniteler için HKHT sonrası CMV profilaksisi olarak LMV başlanan 93 yetişkin CMV-seropozitif alıcının verilerini retrospektif olarak analiz ettik. Başlangıç LMV dozu günde 480 mg olup siklosporin A ile birlikte uygulananlar için günde 240 mg’a düşürülmüştür. Kandaki CMV DNA’sı gerçek zamanlı polimeraz zincir reaksiyonu ile transplantasyondan sonraki ilk 2 ay boyunca haftada bir, daha sonra immünosupresif tedavinin sonuna kadar iki haftada bir ölçülmüştür. LMV profilaksisi +100. güne kadar veya CMV reaktivasyonuna kadar devam ettirilmiştir.
Bulgular: Nakil sırasındaki ortanca alıcı yaşı 51 (aralık: 20-71) idi. Tüm hastalar, çoğunlukla miyeloid akut lösemi (%60) nedeniyle periferik kandan nakil yapılmıştır. Transplantasyondan LMV başlangıcına kadar geçen medyan süre 3 (aralık: 0-24) gündü. Hastaların %55’ine doku tipi uyumlu akraba vericilerden nakil yapılırken, %32’sine akraba olmayan vericiler ve %13’üne haploidentik HKHT uygulanmıştır. Dört hastada (%4) LMV kullanırken CMV “blips” görüldü, ancak ilaca devam edildi ve tekrarlanan testler negatif çıktı. Sadece 2 hastada (%2) LMV kullanırken, sırasıyla HKHT’den sonraki 34. ve 48. günlerde CMV reaktivasyonu görülmüştür. Yedi hastada (%7) HKHT’den ortanca 124 gün sonra (aralık: 118-152 gün) geç başlangıçlı CMV reaktivasyonu gelişmiş ve bu hastalar gansiklovir ile başarılı bir şekilde tedavi edilmiştir. Bu hastalarda CMV hastalığı gözlenmemiştir. LMV tedavisi sırasında 6 hastada (%6) grade III-IV akut graft-versus-host hastalığı meydana gelmiştir. LMV tedavisi boyunca yan etki görülmemiştir.
Sonuç: LMV profilaksisi, olumlu bir güvenlik profili ile CMV reaktivasyonunu önlemede etkili olmuştur. CMV reaktivasyonu çoğunlukla LMV kesildikten sonra meydana gelmiştir; bu nedenle profilaksi süresinin 100 günün ötesine uzatılması faydalı olabilir.

Objective: Cytomegalovirus (CMV) reactivation is a life-threatening complication after allogeneic hematopoietic stem cell transplantation (HSCT). Introduction of letermovir (LMV) seems to improve posttransplant outcomes, but delayed-onset CMV reactivation still remains a challenge. In this study, we report on our first experience with LMV prophylaxis in 93 CMV-seropositive adult patients receiving HSCT in our center.
Materials and Methods: We retrospectively analyzed the data of 93 adult CMV-seropositive recipients receiving LMV as CMV prophylaxis after HSCT for hematological malignancies between 2019 and 2023. The starting LMV dose was 480 mg daily, reduced to 240 mg daily for those receiving cyclosporin A co-administration. CMV DNA in the blood was measured by real-time polymerase chain reaction weekly for the first 2 months after transplantation, then every other week until the end of immunosuppressive treatment. LMV was continued to day +100 or to CMV reactivation.
Results: The median recipient age at the time of transplant was 51 (range: 20-71) years. All patients received grafts from peripheral blood, mostly for acute myeloid leukemia (60%). The median time from transplantation to LMV initiation was 3 (range: 0-24) days. While 55% of patients were transplanted from matched related donors, 32% had unrelated donors and 13% underwent haploidentical HSCT. Four patients (4%) had CMV “blips” while on LMV, but the drug was continued and repeated assays were negative. Only 2 patients (2%) experienced CMV reactivation while on LMV, on days 48 and 34 after HSCT, respectively. Seven patients (7%) developed late-onset CMV reactivation after a median of 124 days after HSCT (range: 118- 152 days) and they were successfully treated with ganciclovir. CMV disease was not observed. Grade III-IV acute graft-versus-host disease occurred in 6 patients (6%) during LMV treatment. LMV treatment was free of side effects.
Conclusion: The median recipient age at the time of transplant was 51 (range: 20-71) years. All patients received grafts from peripheral blood, mostly for acute myeloid leukemia (60%). The median time from transplantation to LMV initiation was 3 (range: 0-24) days. While 55% of patients were transplanted from matched related donors, 32% had unrelated donors and 13% underwent haploidentical HSCT. Four patients (4%) had CMV “blips” while on LMV, but the drug was continued and repeated assays were negative. Only 2 patients (2%) experienced CMV reactivation while on LMV, on days 48 and 34 after HSCT, respectively. Seven patients (7%) developed late-onset CMV reactivation after a median of 124 days after HSCT (range: 118- 152 days) and they were successfully treated with ganciclovir. CMV disease was not observed. Grade III-IV acute graft-versus-host disease occurred in 6 patients (6%) during LMV treatment. LMV treatment was free of side effects.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Plazma hücrelerini etkileyen multipl miyelom, en sık görülen ikinci hematolojik kanserdir. Yeni ilaçların ve tedavi protokollerinin geliştirilmesine rağmen, hasta sağkalımı istenilen düzeye ulaşmamıştır. Bu çalışmada, onkoltik bir virüs olan Miksoma virüsü’nün (MYXV), miyelom hücrelerinde otofaji üzerindeki etkilerini araştırdık.
Gereç ve Yöntem: İnsan U-266 ve fare MOPC-315 miyelom hücre hatlarına farklı dozlarda MYXV uygulanarak ve otofaji belirteçleri olarak ATG-5, p62, Beclin-1, LC3B ve apoptoz belirteci Bcl-2 protein ekspresyonları analiz edilmiştir. Ayrıca, miyelom hücrelerinin otofajik görüntüleri, transmisyon elektron mikroskobu (TEM) kullanılarak incelenmiştir.
Bulgular: İlk 24 saatte, yani otofajinin erken aşamasında, U-266 ve MOPC-315 hücre hatlarında MYXV’nin moi 15 enfektif dozda alındığı gruplarda ATG-5 ve Beclin-1 ekspresyon düzeyleri artmıştır. Kırk sekiz saatte, geç bir belirteç olan LC3B’nin ekspresyonunda önemli bir artış tespit edilmiştir. Miyelom hücrelerinde otofagozomlar TEM ile gözlemlenmiştir.
Sonuç: MYXV, miyelom hücrelerinde otofajiyi artırarak antimiyelom etkisi göstermektedir.

Objective: Multiple myeloma, which affects plasma cells, is the second most common hematological malignancy. Despite the development of new drugs and treatment protocols, patient survival has not reached the desired level. In this study, we investigated the effects of Myxoma virus (MYXV), an oncolytic virus, on autophagy in myeloma cells.
Materials and Methods: We analyzed protein expressions of ATG-5, p62, Beclin-1, LC3B, and the apoptosis marker Bcl-2 as autophagy markers in human U-266 and mouse MOPC-315 myeloma cell lines subjected to different doses of MYXV. In addition, autophagic images of myeloma cells were investigated using transmission electron microscopy (TEM).
Results: In the first 24 h, which is the early stage of autophagy, ATG-5 and Beclin-1 expression levels were increased in the U-266 and MOPC- 315 cell lines in the groups that had received MYXV at a multiplicity of infection of 15. At 48 h, a significant increase was detected in the expression of LC3B, which is a late indicator. Autophagosomes were observed in myeloma cells by TEM.
Conclusion: MYXV shows an antimyeloma effect by increasing autophagy in myeloma cells.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Bu çalışmada Türk esansiyel trombositemi (ET) hastalarında CALR ve JAK2V617F mutasyon durumunun klinik seyir ve hastalık sonuçlarına etkilerini araştırdık.
Gereç ve Yöntem: Çalışmaya Türkiye’den 17 merkez katılmış olup, CALR ve JAK2V617F mutasyonu pozitif olan ET hastaları geriye dönük olarak değerlendirilmiştir.
Bulgular: Çalışmaya toplam 302 hasta dahil edildi. Bunların 203’ü (%67,2) JAK2V617F ve 99’u (%32,8) CALR pozitifti. CALR mutasyonlu hastalar JAK2V617F pozitif olanlara göre daha gençti (sırasıyla; 51 yaş, 57,5 yaş, p=0,03), daha yüksek ortanca trombosit sayısına (sırasıyla; 987x109/L, 709x109/L, p<0,001) ve daha düşük ortanca hemoglobin düzeylerine (sırasıyla; 13,1 g/dL, 14,1 g/dL, p<0,001) sahipti. Tromboembolik olaylar (TEO) 54 hastada (%17,9) meydana geldi ve bunların %77,8’i arteriyeldi. CALR mutasyonu ile karşılaştırıldığında JAK2 V617F daha yüksek tromboz riski ile ilişkiliydi (%8,1’e karşı %22,7, p=0,002). Miyelofibroz (MF) ve lösemiye dönüşüm oranları sırasıyla %4 ve %0,7 idi ve bu oranlar JAK2V617F ve CALR mutasyonlu olgular arasında benzerdi. Tüm kohortta tahmini toplam sağkalım (OS) ve MF’siz sağkalım sırasıyla 265,1 ay ve 235,7 aydı. JAK2V617F ve CALR mutasyonlu hastalar arasında OS ve MF’siz sağkalım benzerdi. CALR mutasyonlu vakalarda trombozsuz sağkalım (TFS), JAK2V617F pozitif hastalara göre daha üstündü (5 yıllık TFS sırasıyla; %90, %71 [p=0,001]). Tanı yaşı TEO insidansını etkileyen bağımsız bir faktördü.
Sonuç: ET kohortumuzda CALR mutasyonları, JAK2V617F’ye göre daha yüksek trombosit sayısı, daha düşük hemoglobin düzeyi ve tanı anında daha genç yaşla ilişki bulundu. JAK2V617F, tromboz ve daha kötü TFS ile güçlü bir şekilde ilişkiliydi. Hidroksiüre yüksek tromboz riski olan hastalarda en çok tercih edilen sitoredüktif ilaçtı.

Objective: In this study, we investigated the effects of calreticulin (CALR) and JAK2V617F mutational status on clinical course and disease outcomes in Turkish patients with essential thrombocythemia (ET).
Materials and Methods: Seventeen centers from Türkiye participated in the study and CALR- and JAK2V617F-mutated ET patients were evaluated retrospectively.
Results: A total of 302 patients were included, of whom 203 (67.2%) and 99 (32.8%) were JAK2V617F- and CALR-positive, respectively. CALR-mutated patients were significantly younger (51 years vs. 57.5 years, p=0.03), with higher median platelet counts (987x109/L vs. 709x109/L, p<0.001) and lower median hemoglobin levels (13.1 g/dL vs. 14.1 g/dL, p<0.001) compared to JAK2V617F-mutated patients. Thromboembolic events (TEEs) occurred in 54 patients (17.9%), 77.8% of which were arterial. Compared to CALR mutation, JAK2V617F was associated with a higher risk of thrombosis (8.1% vs. 22.7%, p=0.002). Rates of transformation to myelofibrosis (MF) and leukemia were 4% and 0.7%, respectively, and these rates were comparable between JAK2V617F- and CALR-mutated cases. The estimated overall survival (OS) and MF-free survival of the entire cohort were 265.1 months and 235.7 months, respectively. OS and MF-free survival durations were similar between JAK2V617F- and CALR-mutated patients. Thrombosis-free survival (TFS) was superior in CALR-mutated patients compared to JAK2V617F-positive patients (5-year TFS: 90% vs. 71%, respectively; p=0.001). Age at diagnosis was an independent factor affecting the incidence of TEEs.
Conclusion: In our ET cohort, CALR mutations resulted in higher platelet counts and lower hemoglobin levels than JAK2V617F and were associated with younger age at diagnosis. JAK2V617F was strongly associated with thrombosis and worse TFS. Hydroxyurea was the most preferred cytoreductive agent for patients with high thrombosis risk.

Abstract | Full Text PDF

Antifosfolipid sendromu (AFS) tromboz, mikrovasküler hastalık, gebelik morbiditesi ve/veya trombotik olmayan belirtilerle sonuçlanan sistemik otoimmün bir bozukluktur. 2023'te tanıtılan Amerikan Romatoloji Koleji (ACR) ve Avrupa Romatoloji Birlikleri İttifakı (EULAR) AFS sınıflandırma kriterleri, revize edilmiş Sapporo kriterlerine kıyasla önemli ölçüde daha yüksek özgüllüğe sahip olduğundan güncel AFS yorumunu yansıtmakta ve gelecekte AFS araştırmaları için yeni bir temel sağlamaktadır. Bu kısa yorumun amacı, 2023 ACR/EULAR sınıflandırma kriterlerinin kullanılabileceği uygun durumları tartışmak ve yeni kriterlerin nasıl basit vaka senaryolarına uygulanabileceğini göstermektir.

Antiphospholipid syndrome (APS) is a systemic autoimmune disorder resulting in thrombosis, microvascular disease, morbidity in pregnancy, and/or non-thrombotic manifestations. The recently introduced 2023 American College of Rheumatology (ACR) and European Alliance of Associations for Rheumatology (EULAR) APS classification criteria, with significantly higher specificity compared to the revised Sapporo criteria, now reflect the current thinking about APS and provide a new foundation for future APS research. The purpose of this short commentary is to discuss the appropriate circumstances under which the 2023 ACR/EULAR classification criteria could be used and to demonstrate how the new criteria can be applied to simple case scenarios.

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF