Bu makale Türkiye’de invazif fungal enfeksiyon ile uðraþan uzmanlar tarafýndan hazýrlanan bir seri yazýnýn sonuncusudur. Bu makaleler hematolojik malignitelerde ve kök hücre nakli hastalarýnda invazif fungal hastalýklarýn yönetimini eldeki kanýtlarýn ýþýðýnda en iyi hale getirmeyi amaçlamaktadýr. Ýlk yazýlar taný ve tedaviyi özetlerken, bu makale invazif fungal hastalýkta risk kategorizasyonu ve profilaksiyi ele almaktadýr.

This is the last of a series of articles on invasive fungal infections prepared by opinion leaders in Turkey. The aim of these articles is to guide clinicians in managing invasive fungal diseases in hematological malignancies and stem cell transplantation based on the available best evidence in this field. The previous articles summarized the diagnosis and treatment of invasive fungal disease and this article aims to explain the risk categorization and guide the antifungal prophylaxis in invasive fungal disease.

Abstract | Full Text PDF

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Bu çalýþmanýn amacý yeni bitkisel bir ürün olan KL-21’in [Naturin doðal ürünler þirketi (Ýzmir, Türkiye) tarafýndan üretilen] 232B4 kronik lenfostik lösemi (KLL) hücreleri üzerindeki sitotoksik ve apoptotik etkilerinin araþtýrýlmasýdýr. Ayrýca, KL-21’in BEAS-2B saðlýklý insan bronþial epitelyum hücreleri üzerindeki sitotoksik etkisine de bakýlmýþtýr.
YÖNTEM ve GEREÇLER: KL-21’in sitotoksik etkisine MTT hücre çoðalma testiyle bakýlmýþtýr. Kaspaz-3 enzim aktivitesindeki ve mitokondri membran potansiyelindeki deðiþimlere sýrasýyla kaspaz-3 kolorimetrik testi ve JC-1 boyasýna dayalý bir yöntem kullanýlarak bakýlmýþtýr. Apoptotik hücre popülasyonunu belirlemek amacýyla Anneksin 5-FITC/PI ikili boyama yöntemi kullanýlmýþtýr. KL-21’in KLL hücrelerinin hücre siklusu üzerindeki etkilerine akým sitometresi ile bakýlmýþtýr.
BULGULAR: KL-21’in KLL hücrelerinin çoðalmasý üzerine etkisi zamana ve doza baðýmlý olarak artmýþtýr. Bununlar beraber, KL-21’in özellikle yüksek konsantrasyonlarda KLL hücreleri ile karþýlaþtýrýldýðýnda BEAS-2B hücreleri üzerinde daha az sitotoksik etki gösterdiði saptanmýþtýr. Anneksin-5/PI ikili boyamasý 232B4 hücrelerinde apoptotik hücre popülasyonunun arttýðýný göstermiþtir. KL-21’in artan konsantrayonlarý kaspaz-3 enzim aktivitesini arttýrmýþ ve mitokondri membran potansiyelindeki kayýplarý indüklemiþtir. KL-21 1 mg/ml konsantrasyonuna kadar G0/G1 fazýndaki hücrelerin yüzdesinde küçük artýþlara ve S fazýndaki hücre popülasyonunda ise azalmalara neden olmaktadýr. En yüksek konsantrasyonda ise hücrelerin büyük bir çoðunluðu G0/G1 fazýnda birikmiþtir.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Elde edilen sonuçlar, KL-21’in 232B4 KLL hücreleri üzerinde büyümeyi inhibe edici bir etkisi olduðunu göstermiþtir. Ayrýca, K-21 apoptozu indüklemekte ve G0/G1 fazýnda hücre siklusunun tutulumuna neden olmaktadýr.

INTRODUCTION: The aims of this study were to examine the cytotoxic and apoptotic effects of KL-21, a novel plant product (produced by Naturin Natural Products, Ýzmir, Turkey), on 232B4 chronic lymphocytic leukemia (CLL) cells and to determine the cytotoxic effects on healthy BEAS-2B human bronchial epithelial cells.
METHODS: The cytotoxic effect of KL-21 was determined by MTT cell proliferation assay. Changes in caspase-3 enzyme activity were measured using the caspase-3 colorimetric assay. Changes in mitochondrial membrane potential were determined using the JC-1 dye-based method. Annexin V-FITC/PI double staining was performed to measure the apoptotic cell population. Effects of KL-21 on cell cycle profiles of CLL cells were investigated by flow cytometry.
RESULTS: We detected time- and concentration-dependent increases in the cytotoxic effect of KL-21 on 232B4 CLL cells. However, we also showed that, especially at higher concentrations, KL-21 was less cytotoxic towards BEAS-2B healthy cells than towards CLL cells. Annexin-V/PI double staining results showed that the apoptotic cell population increased in 232B4 cells. Increasing concentrations of KL-21 increased caspase-3 enzyme activity and induced loss of mitochondrial membrane potential. KL-21 administration resulted in small increases in the percentage of the cells in the G0/G1 phase while it decreased the S phase cell population up to 1 mg/mL. At the highest concentration, most of the cells accumulated in the G0/G1 phase.
DISCUSSION AND CONCLUSION: KL-21 has a growth-inhibitory effect on 232B4 CLL cells. KL-21 causes apoptosis and cell cycle arrest at G0/G1.

Abstract | Full Text PDF

GÝRÝÞ ve AMAÇ: WNT5A, kanonik olmayan WNT ligandlarýnýn en çok çalýþýlanýdýr ve farklý tümör tiplerinde fonksiyon bozukluðu gösterdiði bilinmektedir. Amacýmýz tespit edilen düþük WNT5A mRNA miktarýnýn altýnda yatan sebebin hiper metilasyon olup olmadýðýný açýklýða kavuþturmak ve bu düþüþü hiper metilasyonu tersine çevirerek düzeltip düzeltemeyeceðimizi belirlemekti.
YÖNTEM ve GEREÇLER: WNT5A mRNA anlatýmý, geniþ bir ALL hasta gurubunda eþ zamanlý kantitatif PZR ile çalýþýldý (n=86). Metilasyon durumu metilasyona özgü PZR (MSPZR) ve bisülfit dizileme yöntemleri ile belirlendi. Metilasyonun WNT5A anlatýmýna doðrudan etkisi olup olmadýðý ise hastalýk özelliklerini gösteren hücre serilerine 5’-aza-20-deoxycytidine muamelesi ile gösterildi.
BULGULAR: Bu çalýþmada daha önceki çalýþmamýzda mikro dizi analizi ile belirlenen düþük WNT5A anlatýmýnýn doðrulanmasý için mRNA anlatýmý eþ zamanlý kantitatif PZR yöntemi ile belirlendi ve T-ALL hastalarýnda kontrol timositlere göre istatistiki olarak anlamlý bir düþüþ gözlendi (p=0,007). MSPZR ise hastalarýn %86’sýnda WNT5A geni promotör bölgesinin hiper metile olduðunu gösterdi. Jurkat ve RPMI hücre serileri 5’AZA ile muamele edildi ve WNT5A mRNA anlatýmýnýn yeniden arttýðý belirlendi.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Çalýþmamýzýn sonuçlarýna göre ALL hastalarýnda WNT5A hiper metilasyonu gözlenmektedir ve mRNA anlatýmýna doðrudan etkisi bulunmaktadýr. Sonuçlarýmýz WNT sinyal ileti yolundaki epigenetik deðiþikliklerin ALL patogenezinde rol oynadýðýný göstermektedir ve metilasyonun tersine çevrilmesi lösemiler için olasý bir tedavi yöntemi olarak kullanýlabilir.

INTRODUCTION: WNT5A is one of the most studied noncanonical WNT ligands and is shown to be deregulated in different tumor types. Our aim was to clarify whether hypermethylation might be the cause of low WNT5A mRNA levels and whether we could restore this downregulation by reversing the event.
METHODS: The expression of WNT5A mRNA was studied in a large acute lymphoblastic leukemia (ALL) patient group (n=86) by quantitative real-time PCR. The methylation status was detected by methylation-specific PCR (MSPCR) and bisulphate sequencing. In order to determine whether methylation has a direct effect on WNT5A expression, disease-representative cell lines were treated by 5’-aza-20-deoxycytidine.
RESULTS: Here we designed a validation experiment of the WNT5A gene, which was previously examined and found to be differentially expressed by microarray study in 31 T-cell ALL patients. The expression levels were confirmed by quantitative real-time PCR and the expression levels were significantly lower in T-cell ALL patients than in control thymic subsets (p=0.007). MSPCR revealed that 86% of the patients were hypermethylated in the WNT5A promoter region. Jurkat and RPMI cell lines were treated with 5’-aza-20-deoxycytidine and WNT5A mRNA expression was restored after treatment.
DISCUSSION AND CONCLUSION: According to our results, WNT5A hypermethylation does occur in ALL patients and it has a direct effect on mRNA expression. Our findings show that epigenetic changes of WNT signaling can play a role in ALL pathogenesis and reversing methylation might be useful as a possible treatment of leukemia.

Abstract | Full Text PDF

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Alfa (α) talasemilerin farklý klinik spektrumundan etkilenen α-globin gen sayýsý sorumludur. Ayrýca delesyonel olmayan mutasyonlarýn, iki α-globin geninin birden etkilendiði büyük delesyonel mutasyonlarla kombinasyon oluþturmasýnýn da hastalýðýn klinik þiddetinde etkisi bulunmaktadýr.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Burada Hb H hastalarýmýzýn (n=35) hematolojik ve mutasyonel spektrumunu sunmaktayýz. Buna ek olarak, merkezimize α-globin geninde mutasyon varlýðý taramasý için merkezimize gönderilen ve α-globin geni mutasyonu taþýyan 78 bireyin bulgularý analiz edilmiþtir.
BULGULAR: Çalýþmamýzda daha önce bildirilenleri destekler þekilde Hb H hastasý grubunda (%62,8) ve 78 bireyde (%39,7) en sýk mutasyon -α3,7 olarak bulunmuþtur. Hemoglobin H hastalarýmýzda en sýk genotipler -α3.7/--20.5; -α3,7/--26,5 ve -α3,7/--17,5 olarak sýrasýyla 10 (%28,6), 6 (%17,1) ve 6 (%17,1) sýklýklarda bulunmuþtur. Diðer bir küçük delesyon olan -4.2 (Asya tipi), delesyonel olmayan α-globin mutasyonlarý α (-5nt): IVS-I donor site (GAG.GTG.AGG->GAG.G-----); α (PA-2): AATAAA>AATGGA ve α (cd59): GGC->GAC; translarýnda büyük delesyonel bir mutasyon bulunduðunda Hb H hastalýðýna neden olduðu görülmüþtür. Delesyonel olmayan mutasyonla büyük delesyonel tipte mutasyonlarýn kombinasyonlarýnýn (αTα/--), sadece delesyonel mutasyonlarýn kombinasyonlarý sonucu geliþen Hb H hastalarýna göre kliniklerinin daha þiddetli olduðu gözlenmiþtir (-α/--). α(Cd59) ve -- trans birlikteliðinde, (α (Cd59)/--), daha aðýr bir fenotip izlenmiþtir ve bu durumda Hb H bulunmayýp, hastada Hb Bart’s yüksek olarak ölçülmüþtür. Homozigot PA-2 mutasyonu olan hastalar (α PA-2/α PA-2) aðýr fenotipte Hb H hastalarý olarak gözlenmiþtir.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Çalýþmamýz Hb H hastalýðýnýn ülkemizde nadir olmadýðýna ve genotipinin heterojen olduðuna iþaret etmektedir.

INTRODUCTION: The spectrum of α-thalassemias correlates well with the number of affected α-globin genes. Additionally, combinations of the several non-deletional types of mutations with a large trans deletion comprising the 2 α-globin genes have an impact on the clinical severity. The objective of this study was to analyze the hematological and molecular data of 35 patients with Hb H disease from a single center in order to identify the genotypes of Hb H disease and genotype-phenotype correlations.
METHODS: Herein, we report the hematological and mutational spectrum of patients with Hb H disease (n=35). Additionally, genotypes of α-gene mutations of 78 individuals, who were referred to our institution for α-gene screening, were analyzed.
RESULTS: Supporting the previous data from Turkey, -α3.7 was the most common mutation among patients with Hb H disease (62.8%) and in the other 78 subjects (39.7%). Of the patients with Hb H disease, the most common genotypes were -α3.7/--20.5, -α3.7/--26.5, and -α3.7/--17.5 in 10 (28.6%), 6 (17.1%), and 6 (17.1%) patients, respectively. Another small deletion, -4.2 alpha, and several non-deletional types of α-gene mutations, namely α (-5nt): IVS-I donor site (GAG.GTG.AGG->GAG.G-----); α (PA-2): AATAAA>AATGGA, and α (cd59): GGC->GAC, were found to be associated with Hb H disease when present at trans loci of one of the large deletions given above. The combinations consisting of 1 non-deletional and 1 of the large deletional types of mutations (αTα/--) at trans loci were found to result in a more severe phenotype compared to the genotypes composed of 1 small trans deletion of a large deletion (-α/--). The combination of α (Cd59) and -- in trans was associated with severe phenotype and the disease was associated with an increase in Hb Bart’s level with null Hb H. In spite of the presence of 2 intact α-globin genes, homozygosity for PA-2 mutation resulted in severe Hb H disease.
DISCUSSION AND CONCLUSION: This study indicated that Hb H disease is not rare in Turkey and its genotype is quite heterogeneous.

Abstract | Full Text PDF

GÝRÝÞ ve AMAÇ: AMAÇ: Bu çalýþma, tek bir merkezde hematolojik hastalýk nedeniyle tedavi edilen çocuklarda santral venöz kateter (SVK) kullanýmýyla iliþkili olarak ortaya çýkan komplikasyonlarý belirlemeyi ve incelemeyi amaçlamaktadýr.
YÖNTEM ve GEREÇLER: YÖNTEMLER: Beþ yýl boyunca, 203 SVK uygulamasý yapýlan 106 çocuk hastada ortaya çýkan 175 katetere baðlý komplikasyon geriye dönük olarak deðerlendirilmiþtir.
BULGULAR: Klinik kateter enfeksiyonu, lokal kateter enfeksiyonu, venöz tromboembolizm, kanama ve mekanik komplikasyon oranlarý, sýrasýyla, 1000 kateter gününde 2.6, 1.1, 0.2, 0.2 ve 0.2 olarak hesaplanmýþtýr. Metisiline dirençli Staphylococcus epidermidis, kan ve kateter kültürlerinden en çok izole edilen mikroorganizmadýr. Lösemili çocuklarda klinik kateter enfeksiyonlarýnýn sýklýðý anlamlý olarak yüksektir (p=0.046). Kemik iliði transplantasyonu yapýlan çocuklarda klinik kateter enfeksiyonu sýklýðý anlamlý olarak düþük (p=0.043) bulunurken lokal kateter enfeksiyonu sýklýðý anlamlý olarak yüksektir (p=0.003). Ýmplante kateteri olan çocuklarda klinik kateter enfeksiyonlarýnýn sýklýðý anlamlý olarak düþüktür (p=0.048). Trombositopenisi olan çocuklarda lokal kateter enfeksiyonlarý anlamlý olarak daha az görülürken klinik kateter enfeksiyonlarý ve katetere baðlý kanama anlamlý olarak daha sýk ortaya çýkmýþtýr (sýrasýyla p=0.001, p=0.042 ve p=0.024).
TARTIÞMA ve SONUÇ: SONUÇ: Lösemi, kemik iliði transplantasyonu ve trombositopeni, SVK ile iliþkili olarak çocuklarda ortaya çýkan komplikasyonlar için en önemli risk etkenleridir. Kalýcý kateterler aracýlýðýyla gerçekleþtirilen müdahale sayýsýndaki artýþ, sistemik enfeksiyon ve mekanik hasar riskindeki anlamlý yükseliþten sorumlu olabilir.

INTRODUCTION: This study aims to document and analyze the central venous catheter (CVC)-related complications in children with hematological diseases who were treated within a single institution.
METHODS: A retrospective investigation was conducted in 106 pediatric patients in whom 203 CVCs were inserted. A total of 175 catheter-related complications occurred in 5 years.
RESULTS: The rates of clinical catheter infections, local catheter infections, venous thromboembolism, bleeding, and mechanical complications were 2.6, 1.1, 0.2, 0.2, and 0.2 per 1000 catheter days. Methicillin-resistant Staphylococcus epidermidis was the predominant infectious organism in blood and catheter cultures. The children with leukemia had a significantly higher frequency of clinical catheter infections (p=0.046). The children who underwent bone marrow transplantation had a significantly lower frequency of clinical catheter infections (p=0.043) and higher frequency of local catheter infections (p=0.003). The children with implanted catheters had a significantly lower frequency of clinical catheter infections (p=0.048). The children with thrombocytopenia had significantly fewer local catheter infections and significantly more clinical catheter infections and catheter-related bleeding (respectively p=0.001, p=0.042, and p=0.024).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Leukemia, bone marrow transplantation, and thrombocytopenia are risk factors for CVC-associated complications. The relatively higher number of interventions performed via permanent catheters may be responsible for the significantly increased incidence of systemic infections and mechanical injury.

Abstract | Full Text PDF

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Diffüz büyük B hücreli non-Hodgkin lenfomada (DLBCL) kür saðlayýcý tedavi yaklaþýmý rituximab çaðýnda olmamýza raðmen tartýþmalý bir konudur. Bu çalýþmanýn amacý R-CHOP (siklofosfamid, doksorubisin, vinkristin ve prednizon) rejimi alan DLBCL hastalarýnda FcγRIIIA gen polimorfizminin daðýlýmýný incelemekti. Ayrýca FcγRIIIA gen polimorfizminin tüm yanýt oranlarý (ORR) ve tüm yaþam (OS) üzerine olan etkisini araþtýrmaktý.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Türkiye’nin Ege Bölgesi’ndeki üç merkezden yeni taný almýþ CD-20 pozitif DLBCL hastalarý çalýþmaya dahil edildi. FcγRIIIA’daki tek gen polimorfizmi gerçek zamanlý-PCR ile incelendi. Tedaviye yanýt, planlanmýþ olan protokolün ortasýnda ve sonunda deðerlendirildi. Ýki yýllýk takip süresince her üç ayda bir hastalýðýn hem klinik, hem de radyolojik durumu ele alýndý.
BULGULAR: Çalýþmaya dahil edilen 36 hastada, FcγRIIIA’nýn F/F, V/F ve V/V alellerinin daðýlýmý sýrasýyla %25, %50 ve %25’ti. ORR ve OS verilerine göre 27 hasta deðerlendirilebilir olarak kabul edildi. Hastalarýn ORR deðerleri F/F, V/F ve V/V alel gruplarýna göre sýrasýyla %87,5; %100 ve %50 olarak hesaplandý. Hastalarýn ORR deðerleri açýsýndan üç alel grubu arasýnda istatistiksel olarak anlamlý fark saptanmadý (p=0,93). F/F, V/F ve V/V gruplarýnda iki yýllýk OS %62,5, %100 ve %100 bulundu. F/F alel grubunun OS’si diðer iki alel grubundakinden daha düþük bulunmuþtur (p=0,01).
TARTIÞMA ve SONUÇ: Gen polimorfizmi daðýlýmý sonuçlarýmýz önceki çalýþmalarda bulunanlarla benzerdir. Gruplar arasýnda ORR deðerleri arasýnda fark yokken, sonuçlarýmýz F/F hastalarýnýn FcγRIIIA’nýn diðer allel gruplarýna göre daha kýsa bir OS deðerine sahip olduðunu göstermektedir.

INTRODUCTION: The curative treatment approach for diffuse large B-cell lymphoma (DLBCL) is controversial even in the rituximab (R) era. The aim of this study was to examine the FcγRIIIA gene polymorphism distribution of DLBCL patients who had been treated with R-CHOP (cyclophosphamide, doxorubicin, vincristine, and prednisone) chemotherapy. Furthermore, we investigated the impact of FcγRIIIA gene polymorphism on the overall response rate (ORR) and overall survival (OS).
METHODS: Patients from 3 centers in the Aegean region of Turkey who had newly diagnosed CD20-positive DLBCL were enrolled in the study. The single nucleotide polymorphisms of the FcγRIIIA gene were analyzed by real time-PCR. The response to treatment was determined in the middle and at the end of the protocol. During 2 years of follow-up, the patients were clinically and radiologically evaluated for disease status every 3 months.
RESULTS: Thirty-six patients were included in the study and the distributions of F/F, V/F, and V/V types of alleles of FcγRIIIA were 25%, 50%, and 25%, respectively. Twenty-seven patients were considered as evaluable according to ORR and OS. The patients’ ORR was 87.5%, 100%, and 50% in the F/F, V/F, and V/V allele groups, respectively. We did not establish any statistically significant differences among the 3 alleles groups in respect to ORR (p=0.93). The OS within 2 years in the F/F, V/F, and V/V allele groups was 62.5%, 100%, and 100%, respectively. The OS in the F/F allele group was found to be lower than in the other 2 allele groups (p=0.01).
DISCUSSION AND CONCLUSION: The distribution of gene polymorphisms in our study group was similar to those of previous studies. While ORR was similar between the groups, our results highlight a lower OS in F/F patients ompared to other allele groups of FcγRIIIA.

Abstract | Full Text PDF

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Trombositopeni ileri yaþlarda ciddi sorunlar doðurur. Bunda sadece çeþitli sebeplerin olduðunu söylemek yeterli olmayacaktýr zira önemli hastalýklarla ve ölümle de çokça iliþkilendirilir. Ýleri yaþtaki hastalarda görülen izole trombositopeninin sebeplerini öðrenmek ve trombositopeninin þiddetiyle çeþitli etiyolojik faktörler ve beraberinde görülen ek hastalýklardaki kanamalar arasýnda var olan iliþkiyi göstermek amacýyla bir çalýþma yürüttük.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Ýzole trombositopeni (normal hemoglobin ve toplam lökosit sayýsý mevcut, trombosit sayýsý <100x109/L) görülen 50 yaþýn üstündeki toplam 108 hasta bu çalýþmaya dahil edildi. Her hasta için ayrý ayrý geçmiþ sorgulamasý ve klinik incelemeler yapýldý. Tam kan sayýmý otomatik hücre sayýcýsýnda analiz edildi. Her olguda çevresel kan yaymasý incelendi. Her hastada Eliza yöntemi ile HbsAg, anti HCV ve anti HIV testleri yapýldý. Klinik olarak belirtilen her noktada kemik iliði aspirasyon biyopsisi ve sitogenetik analizler yapýldý.
BULGULAR: Yüz sekiz hastadan 102’sinde (%94,4) kanama eðilimi görüldü. Yirmi dokuz hastada (%26,8) ciddi kanamalar (Dünya Saðlýk Örgütü 3./4. derece) yaþandý. Elde edilen ana bulgulara göre 79 olguda (%73,1) immün trombositopenik purpura, 7’sinde (%6,5) miyelodisplastik sendrom, 7’sinde (%6,5) ilaca baðlý oluþan trombositopeni ve 4’ünde de (%3,7) bað dokusu hastalýðý görüldü. Hastalarýn 10’unda intrakranial kanamalar yaþandý. Lojistik regresyon analizine göre esansiyel hipertansiyon ve diabetes mellitus gibi eþlik eden hastalýklarýn, intrakranial kanamalarla önemli ölçüde iliþkilendirildiði gösterilmiþtir. Trombosit deðerleriyle ciddi kanamalar arasýnda herhangi bir iliþki bulunamamýþtýr.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Ýleri yaþlardaki hastalarda görülen izole trombositopeni ciddi morbidite nedenidir. Yaþlý hastalarda görülen trombositopeninin sebebini açýklamak için özenli klinik ve laboratuvar deðerlendirmelerin yapýlmasý gerekmektedir. Bu popülasyonda görülen diðer hastalýklar ciddi kanamalarla iliþkilidir, ancak genel kanýnýn aksine düþük trombosit deðerleriyle kanama arasýnda herhangi bir iliþkisi yoktur.

INTRODUCTION: Thrombocytopenia poses a significant problem in the elderly. Not only are there varied causes, but it is also associated with significant morbidity and mortality. We carried out a study to learn the causes of isolated thrombocytopenia in elderly patients and to correlate the severity of thrombocytopenia and bleeding manifestations with various etiologic factors and comorbidities.
METHODS: A total of 108 patients above 50 years of age presenting with isolated thrombocytopenia (platelet counts of <100x109/L with normal hemoglobin and total leukocyte counts) were enrolled in the study. Detailed history and clinical examinations were carried out for each patient. Complete blood counts were analyzed by automated cell counter. Peripheral smears were examined in all cases. HbsAg, anti-HCV, and anti-HIV testing by enzyme-linked immunosorbent assay was done in all patients. Wherever clinically indicated, bone marrow aspiration biopsy and cytogenetic studies were done.
RESULTS: Out of 108 patients, 102 (94.4%) presented with bleeding tendencies. Twenty-nine (26.8%) presented with serious (World Health Organization grade 3/4) bleedings. Major findings were immune thrombocytopenic purpura in 79 (73.1%), myelodysplastic syndrome in 7 (6.5%), drug-induced thrombocytopenia in 7 (6.5%), and connective tissue disorder in 4 (3.7%) cases. Ten patients presented with intracranial bleedings. Upon logistic regression analysis, comorbidities in the form of essential hypertension and diabetes mellitus were significantly associated with occurrence of intracranial bleeding. There was no correlation of serious bleedings with platelet counts.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Isolated thrombocytopenia in the elderly is associated with significant morbidity. Diligent clinical and laboratory evaluation is required to elucidate the cause of thrombocytopenia in the elderly. Comorbidities in this population are associated with serious bleedings and not low platelet counts as is commonly thought.

Abstract | Full Text PDF

Ruxolitinib, JAK1 ve JAK2 inhibitörü olarak iþlev gören bir ilaçtýr. Semptomatik splenomegalisi olan orta- veya yüksek-risk myelofibrozis hastalarýnda kullanýmý uluslararasý onam almýþtýr. Bu baðlamda ruxolitinib, Philadelphia kromozomu negatif myeloproliferatif neoplaziler (MPN) için klinik yararý gösterilen ilk hedefe yönelik ajan konumundadýr. Bu yazýnýn amacý, ruxolitinibin MPN’nin klinik tablolarýndaki potansiyel kullaným alanlarý konusunda farmakobiyolojik yönleri tartýþmaktýr. Ruxolitinib onamlarý baþlýca hastalýk risk faktörleri üzerinden yapýlmaktadýr. Ancak klinik kullanýmda hastalýðýn ve ilacýn farmakobiyolojik yönlerini de dikkate alma gerekliliði vardýr. Bu hipotezimizi tartýþýrken splenektomize bir MPN hastamýzda, hiperproliferatif bir kemik iliði ve orta derecede fibrozis mevcutken uyguladýðýmýz ruxolitinib tedavisinden elde ettiðimiz deneyimlere dayandýk. Ýlacýn gelecekte klinik geliþtirilmesi gerçekleþtirilirken MPN risk profili yaný sýra farmakobiyolojik deðerlendirmelerin de yapýlmasý gerektiði düþüncesindeyiz.

Ruxolitinib, JAK1 ve JAK2 inhibitörü olarak iþlev gören bir ilaçtýr. Semptomatik splenomegalisi olan orta- veya yüksek-risk myelofibrozis hastalarýnda kullanýmý uluslararasý onam almýþtýr. Bu baðlamda ruxolitinib, Philadelphia kromozomu negatif myeloproliferatif neoplaziler (MPN) için klinik yararý gösterilen ilk hedefe yönelik ajan konumundadýr. Bu yazýnýn amacý, ruxolitinibin MPN’nin klinik tablolarýndaki potansiyel kullaným alanlarý konusunda farmakobiyolojik yönleri tartýþmaktýr. Ruxolitinib onamlarý baþlýca hastalýk risk faktörleri üzerinden yapýlmaktadýr. Ancak klinik kullanýmda hastalýðýn ve ilacýn farmakobiyolojik yönlerini de dikkate alma gerekliliði vardýr. Bu hipotezimizi tartýþýrken splenektomize bir MPN hastamýzda, hiperproliferatif bir kemik iliði ve orta derecede fibrozis mevcutken uyguladýðýmýz ruxolitinib tedavisinden elde ettiðimiz deneyimlere dayandýk. Ýlacýn gelecekte klinik geliþtirilmesi gerçekleþtirilirken MPN risk profili yaný sýra farmakobiyolojik deðerlendirmelerin de yapýlmasý gerektiði düþüncesindeyiz.

Abstract | Full Text PDF

Ýmatinib mesilat c-ABL ve BCR-ABL’yi hedeflemek için tasarlanan küçük- molekül tirozin kinaz inhibitörü (TKÝ) olup kronik miyeloid lösemi ve gastrointestinal stromal tümör tedavisi için onaylanmýþtýr. Ýmatinib ile indüklenen advers kutanöz reaksiyonlar nadir, genellikle ýlýmlý ve doz baðýmlýdýr. Bu çalýþmanýn amacý, kaþýntý ile iliþkili bozukluklar ile ilgili sitokinler olan interlökin (IL)-33 ve IL-31’in imatinib mesilat tedavisi alan bir hastada kaþýntý patogenezine olasý katkýsýný araþtýrmak idi. Hastanýn serum IL-31 ve IL-33 düzeyleri kontrol grubundan anlamlý olarak yüksek idi (sýrasýyla; 96,6 pg/mL vs. 7,623±7,681 pg/mL ve 27,566 pg/mL vs. 6,170±7,060 pg/mL). Bu bulgular ýþýðýnda, imatinib mesilatile iliþkili dermatolojik toksisiteler IL-31 ve IL-33 salýnýmý ile iliþkili olabilir. Özellikle, TKÝ kullanýmýnýn keratinosit hasarý, IL-33 salýnýmý ve mast hücre yüzeyindeki reseptörü ile karþýlýklý etkileþimi sonucu, deri bulgularýna yol açma yeteneði olan, kaþýntýyý-indükleyen bir sitokin olarak bilinen IL-31’de içeren çeþitli faktörlerin sekresyonuna sebep olabileceði varsayýlabilir. Bu rapor, bildiðimizce, imatinin mesilat tedavisi ile iliþkili deri yan etkilerinin patogenezinde interlökin-31/33 aksýnýn olasý rolünü tanýmlayan ilk çalýþmadýr.

Imatinib mesylate is a small-molecule tyrosine kinase inhibitor (TKi) designed to target c-ABL and BCR-ABL, approved for the treatment of chronic myeloid leukemia and gastrointestinal stromal tumors. Adverse cutaneous reactions induced by imatinib are frequent, generally moderate, and dose-dependent. The aim of this work was to investigate the possible contribution of interleukin (IL)-33 and IL-31, cytokines involved in disorders associated with itching, in the pathogenesis of pruritus in a patient undergoing imatinib mesylate treatment. His IL-31 and IL-33 serum levels were significantly higher than in the control group (respectively 96.6 pg/mL vs. 7.623±7.681 pg/mL and 27.566 pg/mL vs. 6.170±7.060 pg/mL). In light of these findings, imatinib mesylate-related symptoms of dermatologic toxicities might be related to the release of IL-31 and IL-33. In particular, it is supposable that TKi usage could cause keratinocyte injury, the release of IL-33, and the consequent interaction with its receptor on mast cells that induces the secretion of several factors capable of causing skin manifestations, including IL-31, a known pruritus-inducing cytokine. This report, to the best of our knowledge, is the first work describing the possible involvement of the IL-31/IL-33 axis in the pathogenesis of skin side effects related to imatinib mesylate treatment.

Abstract | Full Text PDF

Konjenital amegakaryositik trombositopeni (KAMT) genellikle, doðumda aðýr trombositopeni ile baþlar ve pansitopeniye ilerler. Hastalýðýn nedeni trombopoetin reseptör geni olan myeloproliferatif lösemi virüs onkogenindeki (c-MPL) mutasyon olup, literatürde KAMT kliniði ile c-MPL mutasyon tipleri arasýnda iliþki bildirilmiþ, hastalar farklý mutasyonlarýn neden olduðu klinik belirtilere göre sýnýflandýrýlmýþlardýr. c-MPL’nin yanlýþ anlamlý mutasyonlarý tip 2 olarak sýnýflanmýþtýr. Bu hastalar tip 1 hastalar ile karþýlaþtýrýldýðýnda kemik iliði yetmezliðinin daha geç baþladýðý bildirilmiþtir. Burada, yenidoðan döneminde intrakranial kanama ile hastanemize baþvuran c-MPL geninde ekzon 4’de yanlýþ anlamlý mutasyonu olan KAMTII tanýlý aðýr klinik seyirli bir kýz sunulmuþtur.

Congenital amegakaryocytic thrombocytopenia (CAMT) generally begins at birth with severe thrombocytopenia and progresses to pancytopenia. It is caused by mutations in the thrombopoietin receptor gene, the myeloproliferative leukemia virus oncogene (c-MPL). The association between CAMT and c-MPL mutation type has been reported in the literature. Patients with CAMT have been categorized according to their clinical symptoms caused by different mutations. Missense mutations of c-MPL have been classified as type II and these patients have delayed onset of bone marrow failure compared to type I patients. Here we present a girl with severe clinical course of CAMT II having a missense mutation in exon 4 of the c-MPL gene who was admitted to our hospital with intracranial hemorrhage during the newborn period.

Abstract | Full Text PDF

Juvenil myelomonositik lösemi (JMML) çocukluk çaðýnda nadir görülen klonal myeloproliferatif bir hastalýktýr. Hastalarda genetik patolojiler saptandýkça JMML’nin taný ve patogenezini anlamada önemli ilerlemeler kaydedilmiþtir. Bu hastalarýn yaklaþýk %80’inde RAS, NF1, PTPN11 ve CBL gen mutasyonlarý bulunmuþtur. Belirli klinik bulgular ile spesifik gen mutasyonlarý arasýnda iliþki olduðu bildirilmektedir. JMML’de genomik çalýþmalardaki geliþmeler ve son yýllarda tanýmlanmýþ yeni genetik mutasyonlarýn saptanmasý sadece hastalýðýn tanýsý için deðil, tedavi ve prognozunda da önem taþýmaktadýr. Burada NRAS ve c-CBL mutasyonlarý olan iki JMML’li hasta, belirli klinik bulgularý ve farklý tedavi yaklaþýmlarý ile sunulmaktadýr.

Juvenile myelomonocytic leukemia (JMML) is a rare clonal myeloproliferative disorder of childhood. Major progress has been achieved in diagnosis and the understanding of the pathogenesis of JMML by identifying the genetic pathologies that occur in patients. Mutations of RAS, NF1, PTPN11, and CBL are found in approximately 80% of JMML patients. Distinct clinical features have been reported to be associated with specific gene mutations. The advent of genomic studies and recent identification of novel genetic mutations in JMML are important not only in diagnosis but also in the management and prognosis of the disease. Herein, we present 2 patients with JMML harboring different mutations, NRAS and c-CBL, respectively, with distinct clinical features and different therapeutic approaches.

Abstract | Full Text PDF

Dört yýl önce primer myelofibrozis tanýsý konulan 67 yaþýndaki erkek hastaya uygulanan konvansiyonel tedavi yöntemleri ile sonuç alýnamadý. Dalak boyutlarý ileri derecede arttý, hastanýn tekrar ayda 4-6 ünite transfüzyon gereksinimi olmaya baþladý. Bu dönemde dev boyutlara ulaþan dalakta infarktüs geliþti ve hastaya splenektomi yaptýrýldý. Splenektomi sonrasý hastaya ruxolitinib baþlandý. Ruxolitinib tedavisinin 1. ayýndan itibaren hasta transfüzyon baðýmsýz hale geldi, tüm konstitüsyonel semptomlar ortadan kalktý. Ancak ruxolitinib tedavisinin 6. ayýnda hasta akut myeloblastik lösemiye (AML) transfore oldu. Ve AML tedavisinin 1. ayýnda hasta kaybedildi. Bu olgu splenektomi yapýlmýþ bir hastada ruxolitinib etkisini gösteren ilk olgudur.

A 67-year-old male patient who was diagnosed with primary myelofibrosis 4 years ago did not respond to conventional therapies. The splenomegaly progressively increased, which caused spleen infarctions and led to the decision to perform a splenectomy procedure. After splenectomy, the patient started treatment with ruxolitinib. In the first month of ruxolitinib treatment, the patient became transfusion-free and all constitutional symptoms disappeared. However, in the sixth month of ruxolitinib treatment, the disease transformed to acute myeloblastic leukemia, and the patient died 1 month later. This is the first case report that shows the effects of ruxolitinib in a splenectomized patient.

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF